Embedded Files
The Peace Semiotic Communities
ประเด็นสำคัญของการวิพากษ์
“การวิพากษ์พื้นที่ใช้งานร่วมระหว่างเผ่าพันธุ์ที่แตกต่าง ผ่านการจัดระเบียบเชิงพื้นที่เพื่อสร้างอาณาเขตในการต่อรอง”
Thesis Critical
“A Critical Examination of Shared Spatiality Between Species: Spatial Configuration as a Medium for Territorial Negotiation.”
คำอธิบายวิทยานิพนธ์
ภายใต้บริบทของพื้นที่ชนบทในประเทศไทยวิถีชีวิตของมนุษย์จำนวนไม่น้อยยังคงพึ่งพิงสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติเป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีพ โดยเฉพาะพื้นที่เกษตรกรรมที่อยู่ใกล้แนวป่า ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพสูง ปรากฏการณ์ที่สัตว์ป่ารุกล้ำเข้าสู่เขตพื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์จึงเป็นผลสะท้อนโดยตรงจากการลดลงของพื้นที่ป่าไม้และทรัพยากรธรรมชาติ
กรณีของ “ช้างป่า” ที่ออกหากินนอกพื้นที่ป่าในอัตราที่เพิ่มขึ้นร้อยละ 8 ต่อปี กลายเป็นความท้าทายเชิงระบบที่ซับซ้อน โดยเฉพาะเมื่อพื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์ขยายตัวและทับซ้อนกับทางสัญจรและพื้นที่หากินของช้างโดยธรรมชาติ เมื่อโครงสร้างสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมไม่สามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงนี้ได้ จึงเกิดความจำเป็นในการออกแบบเชิงวิพาก (Critical Architecture) เพื่อเสนอพื้นที่ใหม่ที่มิใช่เพียงโครงสร้างทางกายภาพ แต่เป็น “พื้นที่ต่อรอง” (negotiated space) ระหว่างมนุษย์และสัตว์
แนวคิดเชิงทฤษฎีอย่าง Relational Architecture และ Political Ecology สามารถถูกนำมาใช้เพื่อทำความเข้าใจระบบความสัมพันธ์ที่มิใช่เพียงระหว่างมนุษย์กับพื้นที่ แต่รวมถึงสายสัมพันธ์ที่มนุษย์มีต่อสิ่งแวดล้อมและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ด้วย การออกแบบสถาปัตยกรรมในที่นี้จึงมิใช่การแยกพื้นที่ของมนุษย์และช้างออกจากกันอย่างชัดเจน แต่เสนอการสร้าง “กลไกเชิงพื้นที่” (spatial mechanisms) ที่เปิดโอกาสให้เกิดการเรียนรู้ การปรับตัว และการอยู่ร่วมกันโดยไม่ต้องใช้กำแพงเป็นคำตอบ
โปรแกรมของโครงการที่เกิดขึ้นจึงเป็นการแสวงหาความสมดุลระหว่างฟังก์ชันที่ให้ความรู้ การแจ้งเตือน การจัดการพื้นที่ และการสร้างประสบการณ์ร่วมระหว่างสายพันธุ์สถาปัตยกรรมจึงกลายเป็นตัวกลางทางกายภาพที่สื่อสาร “ภาษาของความเข้าใจ” (language of understanding) ระหว่างเผ่าพันธุ์ที่แตกต่าง ผ่านพื้นที่ที่ตั้งอยู่ใน “เขตต่อรอง” (zone of cohabitation) และทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางสำหรับการประสานความสัมพันธ์เชิงระบบระหว่างธรรมชาติ สัตว์ป่า และมนุษย์อย่างกลมกลืน
ภายใต้บริบทของพื้นที่ชนบทในประเทศไทยวิถีชีวิตของมนุษย์จำนวนไม่น้อยยังคงพึ่งพิงสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติเป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีพ โดยเฉพาะพื้นที่เกษตรกรรมที่อยู่ใกล้แนวป่า ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพสูง ปรากฏการณ์ที่สัตว์ป่ารุกล้ำเข้าสู่เขตพื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์จึงเป็นผลสะท้อนโดยตรงจากการลดลงของพื้นที่ป่าไม้และทรัพยากรธรรมชาติ
กรณีของ “ช้างป่า” ที่ออกหากินนอกพื้นที่ป่าในอัตราที่เพิ่มขึ้นร้อยละ 8 ต่อปี กลายเป็นความท้าทายเชิงระบบที่ซับซ้อน โดยเฉพาะเมื่อพื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์ขยายตัวและทับซ้อนกับทางสัญจรและพื้นที่หากินของช้างโดยธรรมชาติ เมื่อโครงสร้างสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมไม่สามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงนี้ได้ จึงเกิดความจำเป็นในการออกแบบเชิงวิพาก (Critical Architecture) เพื่อเสนอพื้นที่ใหม่ที่มิใช่เพียงโครงสร้างทางกายภาพ แต่เป็น “พื้นที่ต่อรอง” (negotiated space) ระหว่างมนุษย์และสัตว์
แนวคิดเชิงทฤษฎีอย่าง Relational Architecture และ Political Ecology สามารถถูกนำมาใช้เพื่อทำความเข้าใจระบบความสัมพันธ์ที่มิใช่เพียงระหว่างมนุษย์กับพื้นที่ แต่รวมถึงสายสัมพันธ์ที่มนุษย์มีต่อสิ่งแวดล้อมและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ด้วย การออกแบบสถาปัตยกรรมในที่นี้จึงมิใช่การแยกพื้นที่ของมนุษย์และช้างออกจากกันอย่างชัดเจน แต่เสนอการสร้าง “กลไกเชิงพื้นที่” (spatial mechanisms) ที่เปิดโอกาสให้เกิดการเรียนรู้ การปรับตัว และการอยู่ร่วมกันโดยไม่ต้องใช้กำแพงเป็นคำตอบ
โปรแกรมของโครงการที่เกิดขึ้นจึงเป็นการแสวงหาความสมดุลระหว่างฟังก์ชันที่ให้ความรู้ การแจ้งเตือน การจัดการพื้นที่ และการสร้างประสบการณ์ร่วมระหว่างสายพันธุ์สถาปัตยกรรมจึงกลายเป็นตัวกลางทางกายภาพที่สื่อสาร “ภาษาของความเข้าใจ” (language of understanding) ระหว่างเผ่าพันธุ์ที่แตกต่าง ผ่านพื้นที่ที่ตั้งอยู่ใน “เขตต่อรอง” (zone of cohabitation) และทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางสำหรับการประสานความสัมพันธ์เชิงระบบระหว่างธรรมชาติ สัตว์ป่า และมนุษย์อย่างกลมกลืน
Page updated
Google Sites
Report abuse